____________ ____________ ταξιδεύοντας: Οκτωβρίου 2011

ταξιδεύοντας

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

114 ~ ο Σαμπίνο Ντ’ Ακούντο στη Μονή Δαφνίου


Image and video hosting by TinyPic
Sabino D'Acunto (1916-2004)
"ο χρόνος και η μνήμη πάνω από την ύπαρξη
οροθετούν μια σύμβαση αιώνιας ταυτότητας"


Δαφνί

Κάτω από τους ελαιώνες της Ιεράς οδού
διαχέει το Αιγαίο την αρμύρα του.
Κρυμμένο κρατάει την ηρεμία του το Δαφνί στις δάφνες μέσα.
Στη μυστηριακή αυλή του μοναστηριού,
στη μέση από δυο φύλακες - δυο κυπαρίσσια,
ανοίγει τις πύλες του ο βυζαντινός ναός
για τους ζητιάνους της σκιάς και των μωσαϊκών τους μύστες.
Πέρα οι πουλητές των "ενθυμίων της Ελλάδος"
απλώνουν το διαλάλημά τους
στον πευκοφυτεμένο λόφο.
Την κάψα του μεσημεριού αιώνια παραστέκει
ξετρελλαμένο το τζιτζίκι.
Μα λίγο το φεγγάρι στον ορίζοντα
αργοπορεί πάνω σε κάποιο κυπαρίσσι.

Απόδοση: Γιώργος Ν. Κάρτερ-Νέα Εστία, τχ. 819 (15 Αυγ.1961)-


Μονή Δαφνίου (φωτ: flickr.com, από jeffergray)

= = = = =

Ο Ιταλός ποιητής, συγγραφέας, κριτικός, δοκιμιογράφος και δημοσιογράφος, Σαμπίνο ντ' Ακούντο, επισκέπτεται την Ελλάδα το 1957. Με πλούσιο λογοτεχνικό έργο, φιλέλλην, ελληνολάτρης και αντιφασίστας με δράση, όταν φθάνει στη χώρα μας έχει ήδη τιμηθεί από τους συμπολίτες του με την ανάδειξή του στο αξίωμα του εκλεγμένου δημάρχου της Ιζέρνια, της πόλης που γεννήθηκε. Αργότερα (1994, 1995 και 1997) τιμάται με βραβεία και μετάλλια για την δράση και την προσφορά του στον τόπο του.

Image and video hosting by TinyPic
Ιζέρνια

Άνθρωπος μορφωμένος, με φιλικούς τρόπους και πολύπλευρος δημιουργός, υπήρξε ηγετική φυσιογνωμία στην πνευματική ζωή της περιοχής Μολίζε κατά το δεύτερο ήμισυ του εικοστού αιώνα. Πολιτικώς, κοινωνικώς και συνδικαλιστικώς δραστήριος, ανέπτυξε δεσμούς φιλίας με ιταλούς και ξένους διανοούμενους και καλλιτέχνες, συνεργάστηκε και διηύθυνε περιοδικές εκδόσεις, δημιούργησε την Ένωση Κριτικών Λογοτεχνίας και συνίδρυσε το Συνδικάτο Ελεύθερων Ιταλών Συγγραφέων. Το βιογραφικό που ακολουθεί είναι από τον Γιώργο Ν. Κάρτερ και δημοσιεύθηκε στην Νέα Εστία - τχ.1370, 1 Αυγ. 1984:

Ο Sabino d' Acunto γεννήθηκε στην Ιζέρνια το 1916. Σπούδασε σκηνοθεσία στη Δραματική Ακαδημία της Ρώμης, όταν κηρύχτηκε ο πόλεμος και έπειτα πήρε μέρος στην αντίσταση. Το 1946 ανεβαίνει για πρώτη φορά (στο Τορίνο με πρωταγωνιστή τον Γκουίντο Γκάιπα) το θεατρικό του έργο "Ο αντίπαλος του εαυτού του" και το 1954 το παραμυθόδραμά του "Μάτια της θάλασσας". Το 1953 γίνεται δήμαρχος της Ιζέρνια. Το 1956 του απονέμεται το βραβείο Pandzy για την ποίηση, που τον καθιερώνει σαν έναν από τους πιο σημαντικούς κι αντιπροσωπευτικούς ποιητές της σύγχρονης Ιταλίας. Στο μεταξύ διευθύνει διάφορα έγκυρα περιοδικά κ' εφημερίδες και παίρνει τα βραβεία δημοσιογραφίας "Ταρκουίνα Μαρίνα Βέλκα" (1968) και "Γκουλιέλμο Παλαβιτσίνι" (1970). Τον ίδιο χρόνο ιδρύει το Συνδικάτο ελεύθερων συγγραφέων με πρόεδρο τον Ντιέγκο Φάμπρι κι αργότερα το Κέντρο περιφερειακών πνευματικών ανταλλαγών. Το 1977 αναλαμβάνει τη διεύθυνση της "Ευρωπαϊκής Επιθεώρησης", που ίδρυσε στα 1954 ο ανθρωπιστής καθηγητής Ντραγκάν, για την πληροφόρηση των κρατών της ΕΟΚ. Εξάλλου, είναι ο εμπνευστής του ιταλικού Κινήματος "για ένα νεορομαντισμό", που βρήκε αρκετή ανταπόκριση και στο εξωτερικό. Ο Ντ' Ακούντο, εκτός από θέατρο και ποίηση, έγραψε μυθιστορήματα, δοκίμια και κριτικές μελέτες. Πολλά από τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε ξένες γλώσσες. Στη συλλογή του "Ταξιδιωτικό σημειωματάριο" περιλαμβάνονται ποιήματα εμπνευσμένα από την Ελλάδα, όπου "οι αρχαίοι μύθοι, μέσα από μια ποιητική σύνθεση, ανανεώνουν το πνευματικό τους περιεχόμενο και ξαναγίνονται μνήμες" (Οράτζιο Τανέλλι).

= = = = =

Ο χρόνος και η μνήμη

Ο χρόνος
τούτο τ' ανεπαίσθητο κύλισμα τ' ανελέητο
όλα τα συνθλίβει και τ' αφανίζει
στον αλόγιστο δρόμο του
με τις ανάριθμες πέτρες, χωρίς τέρμα.

Οι μνήμες...
σ' αυτές τις καμένες βραγιές φυτρώνει μόνο
ο σπόρος της λήθης.

Μακάριοι όσοι αφήνουν πίσω
τα σημάδια ενός βίου που δαπανήθηκε μ' ευπρέπεια.
Ο χρόνος και η μνήμη πάνω από την ύπαρξη
οροθετούν μια σύμβαση αιώνιας ταυτότητας.

Μετάφραση: Γιώργος Κάρτερ
-Νέα Εστία, τχ. 1680 (1 Ιουλ. 1997)-


- Το ποίημα του τεύχους 819 της Νέας Εστίας είναι από το αρχείο του ΕΚΕΒΙ
- Φωτογραφίες: tipresentoisernia.com, flickr.com,
skyscrapercity.com

Ετικέτες , ,

Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2011

113 ~ Ούγκο φον Χόφμανσταλ: Στιγμές στην Ελλάδα


Image and video hosting by TinyPic
Hugo von Hofmannsthal (1874–1929)
"Εδώ γεννήθηκε ο άνθρωπος, όπως τον εννοούμε.
Διότι εδώ γεννήθηκε το μέτρο."



"Απ' όλα τα ταξίδια μας, αυτό στην Ελλάδα είναι το πιο πνευματικό. Από αυτή την ημιφιλήδονη περιέργεια – συχνά κρυφό υπόβαθρο τόσων πολλών ταξιδιών – λίγη μένει για να επισπεύσει την άγουσα προς την Ελλάδα. Και όταν, προτού ακόμα πατήσουμε στις ακτές της, μας υποδέχεται μ' αυτό που στο ελάχιστο είχαμε διανοηθεί - το μαγευτικό και ολότελα ανατολίτικο άρωμά της, απόσταγμα από άνθη πορτοκαλιάς, από ακακίες, δάφνες και θυμάρι -, για μια φευγαλέα στιγμή, σχεδόν ξαφνιαζόμαστε.

Το δικό μας ταξίδι, ήταν ένα πνευματικό προσκύνημα, και είχαμε λησμονήσει ότι από αυτό το τοπίο θα μπορούσε να αναδοθεί ένα άλλο άρωμα από αυτό και μόνον των αναμνήσεων." - ΗvΗ
-Picturesque Greece-
μτφ: Ιωάννα Μοάτσου-Στρατηγοπούλου


Image and video hosting by TinyPic
Κέρκυρα, Σιδάρι

Ο αυστριακός Ούγκο φον Χόφμανσταλ - συγγραφέας, ποιητής, λιμπρετίστας, δραματουργός και δοκιμιογράφος -, σημαίνων εκπρόσωπος της αυστριακής λογοτεχνίας που είχε διακριθεί από πολύ νεαρή ηλικία, αποβιβάζεται στην Κέρκυρα στις 30 Απριλίου του 1908. Χωρίς να σταθμεύσει στο νησί, ξεκινά το ταξίδι του για την ΑΘήνα, για να συνεχίσει το οδοιπορικό του με τη συντροφιά δύο φίλων με τους οποίους συνταξίδευσε: του αγγλογερμανού συγγραφέα, διπλωμάτη και πάτρωνα της σύγχρονης τέχνης, κόμη Χάρρυ Κέσσλερ, και του σπουδαίου γάλλου ζωγράφου και γλύπτη Αριστίντ Μαγιόλ. Το ταξίδι των τριών ανδρών στην Ελλάδα, δεν περιλαμβάνει πολλούς προορισμούς ούτε είναι μεγάλο. Σταθμοί τους η Αθήνα, οι Δελφοί, η μονή του Οσίου Λουκά και η Χαιρώνεια. Το βιβλίο Στιγμές στην Ελλάδα περιέχει συγκεντρωμένα τέσσερα κείμενα με εντυπώσεις από το ταξίδι αυτό, δημοσιευμένα σε περιοδικά και λευκώματα, σε διάστημα εννέα ετών (1908-1917). - (Κ.σ-Μ)

Το βιογραφικό και τα αποσπάσματα που ακολουθούν, είναι από το βιβλίο:

... όλη εκείνη την ώρα και την επόμενη έως τη Χαιρώνεια και όσες ακολούθησαν, μέχρι το τρένο, που μας μετέφερε διαμέσου της Βοιωτίας και της Αττικής, να μπει στο σιδηροδρομικό σταθμό της Αθήνας, ενώπιόν μου περνούσε ένα τοπίο χωρίς όνομα. Τα βουνά καλούσαν το ένα το άλλο. Οι χαράδρες ήταν πιο ζωντανές και από πρόσωπα. Κάθε μικρή ρυτίδα στις μακρινές πλαγιές των λόφων ζούσε. Και όλα αυτά μου ήταν τόσο κοντινά όσο και οι φύτρες των ίδιων μου των χεριών. Ήταν ό,τι ποτέ πλέον δεν θα ξαναδώ: το δώρο της φιλοξενίας όλων των μοναχικών οδοιπόρων που συναντήσαμε.

Μια φορά μόνον αποκαλύπτεται ό,τι είναι ζωντανό, μια φορά κάθε τοπίο και ολότελα. Όμως μονάχα σε μια συγκλονισμένη καρδιά.


-Στιγμές στην Ελλάδα-
μτφ: Έλενα Νούσια


Η μονή του Οσίου Λουκά
...Η μονή πρέπει να βρισκόταν πολύ κοντά, εκατό βήματα ή λιγότερο, και απορούσαμε που δεν την βλέπαμε. Στον αριστερό τοίχο φάνηκε μια μικρή ανοιχτή πόρτα. Στην πόρτα ακουμπούσε ένας μοναχός. Το μαύρο μακρύ ένδυμα, το μαύρο ψηλό κάλυμμα της κεφαλής, η γαλήνη με την οποία, μέσα σ' εκείνη την παραδείσια μοναξιά, παρακολουθούσε με το βλέμμα τους επισκέπτες που πλησίαζαν, όλα πάνω του, τον έκαναν να θυμίζει μάγο. Ήταν νέος, είχε μακριά πυρρόξανθη γενειάδα, όπως στα βυζαντινά εικονίσματα, αετίσια μύτη, ανήσυχα, οχληρά, σχεδόν γαλανά μάτια. Για χαιρετισμό υποκλίθηκε, ανοίγοντας τα δυο του χέρια. Οι τρόποι του είχαν κάτι το θεληματικό. Ξεπεζέψαμε κι αυτός προπορεύτηκε. Διασχίσαμε έναν πολύ μικρό περιτοιχισμένο κήπο και περάσαμε σ' ένα κελί, όπου μας άφησε μόνους. Στο κελί δεν υπήρχαν παρά τα απολύτως αναγκαία. Κάτω από ένα βυζαντινό εικόνισμα της Θεοτόκου έκαιγε ένα καντήλι. Απέναντι από την είσοδο, μια ανοιχτή πόρτα οδηγούσε σ' ένα μπαλκόνι. Βγήκαμε έξω και καταλάβαμε ότι βρισκόμαστε στο εσωτερικό της μονής. Η μονή ήταν χτισμένη στην πλαγιά του βουνού και το κελί μας, που ήταν ισόγειο, αν έμπαινε κάποιος από τον κήπο, βρισκόταν από εδώ δύο ορόφους ψηλότερα από την αυλή. Η παλιά εκκλησία, με τη λάμψη του βραδινού στους χιλιόχρονους κοκκινωπούς τοίχους και τους τρούλους της, έκλεινε τη μια πλευρά. Οι άλλες τρεις σχηματίζονταν από σπίτια, σαν αυτό στο οποίο βρισκόμαστε, με μικρά ξύλινα μπαλκόνια, σαν αυτό στο οποίο στεκόμαστε. Τα σπίτια ήταν ακανόνιστου σχήματος και διαφορετικών χρωμάτων και τα μικρά μπαλκόνια ανοιχτογάλαζα ή κιτρινωπά ή πρασινωπά. Ένα είδος loggia, που έμοιαζε με κινητή γέφυρα, ένωνε το σπίτι το οποίο σχημάτιζε τη γωνία με την εκκλησία. Ορισμένα πράγματα έδειχναν απροσμέτρητα παλιά, άλλα, πάλι, κατασκευασμένα το πολύ πριν μια γενιά. Τα πάντα απέπνεαν ειρήνη και μια ευφορία διαποτισμένη από γλυκές ευωδιές.

Image and video hosting by TinyPic
Η μονή του Οσίου Λουκά - Ελικώνας, Βοιωτία (panoramio.com - Φωτάκος)

[....] «Αθανάσιε!» φωνάζει ο μοναχός από το μπαλκόνι, «Αθανάσιε!». Ή, μάλλον, δεν φωνάζει, απλώς λέει αυτό το όνομα, ήρεμα, σ' έναν ελαφρά προστακτικό τόνο. «Τι συμβαίνει, Αθανάσιε;» «Οι φιλοξενούμενοι μας, οι δύο επισκέπτες. Βγήκαν περίπατο.» «Καλά, προσοχή στα σκυλιά.» Τα λόγια που ανταλλάσσονται, λιγοστά. Η συνομιλία μεταξύ του ιερέως και του παραγιού, σύντομη. Ο τόνος της όμως από την εποχή των γεναρχών. Λιγοστά και όσα τον συνθέτουν: άθικτη αυτοδυναμία ιερατικής κυριαρχίας, ένας απαλός τόνος αδιαμφισβήτητης εξουσίας, φιλοξενία, η οποία ασκείται ήρεμα και αυτονόητα, ο οίκος, το ιερό, περιφρουρημένος από πλήθος σκυλιών. Ωστόσο, τα ταπεινά, τα λιγοστά αυτά λόγια, ειπωμένα μέσα στη νύχτα, έχουν έναν ρυθμό που μοιάζει να κατάγεται από την αιωνιότητα. Που περικλείνει ζωή και εισχωρεί τόσο βαθιά στο παρελθόν, που ούτε οι παμπάλαιες ελιές δεν φτάνουν. Ο Όμηρος είναι αγέννητος ακόμα, όμως λόγια σαν κι αυτά, αρθρωμένα στον ίδιο τόνο, ήδη πηγαινοέρχονται από στόμα σε στόμα μεταξύ ιερέως και παραγιού. Αν έπεφτε από κάποιο μακρινό αστέρι ένα έστω και ταπεινό, αλλά ζωντανό μόρφωμα, ένα τμήμα κάποιου λουλουδιού, κάτι λιγοστό από το φλοιό κάποιου δέντρου, θα επρόκειτο ανυπερθέτως για μήνυμα, που θα μας έκανε να ριγήσουμε. Έτσι ακούστηκε κι αυτή η συνομιλία. Ο χρόνος, ο αέρας και ο τόπος είναι το παν.


Δελφοί (φωτ: flickr.com, από Templar1307)

Στο ύψος του Αποσπερίτη έλαμπε αθέατος πίσω από σκοτεινά βουνά ο Παρνασσός, και εκεί, στην πλαγιά οι Δελφοί. Στη θέση της ιερής πόλεως, κάτω από το ναό του θεού, υπάρχει σήμερα ένας χιλιόχρονος ελαιώνας, και ανάμεσα στους κορμούς των δέντρων διάσπαρτα συντρίμμια από κίονες. Όμως αυτά τα χιλιόχρονα δέντρα, παρά την ηλικία τους, είναι πολύ νέα, δεν φτάνουν μέχρι το παρελθόν, δεν έχουν προλάβει να δουν τους Δελφούς και τον Οίκο του Θεού. Το βλέμμα βυθίζεται στις εκατονταετίες τους, σαν σε πηγάδι, και σε ονειρώδη βάθη χαμηλότερα απλώνεται το Άφθαστο. Όμως εδώ το Άφθαστο είναι κοντά.

Τα αγάλματα
Εδώ οι ανασκαφές στην Αγορά, εδώ η Πνύκα, εδώ ο Άρειος Πάγος, εδώ το Βήμα, εδώ τα ίχνη των σπιτιών τους,τα πατητήρια του κρασιού, εδώ τα ταφικά μνημεία τους στην Ιερά Οδό. Εδώ η Αθήνα. Η Αθήνα; Αυτή, λοιπόν,ήταν η Ελλάδα, αυτή η αρχαιότητα. Ένα συναίσθημα απογοήτευσης με κυρίευσε. Κάθισα σ' ένα από τα συντρίμμια, που σωριασμένα καταγής έμοιαζαν να προσμένουν την αιώνια νύχτα. Σκαλοπάτι κάποιου ιερού, απροσδιόριστο θραύσμα βωμού ή θεϊκής μορφής, μεταμορφωμένο τώρα πλέον σε στρογγυλωπό κομμάτι πέτρα. Κάθισα σ' ένα από τα συντρίμμια και έστρεψα την πλάτη στους κίονες.

Image and video hosting by TinyPic
(από mykosmos.gr)

[....] Ξαφνικά μύρισε συνάμα φράουλες και ακακίες, γινωμένο καλαμπόκι, σκόνη των δρόμων και ανοιχτή θάλασσα. Ένιωσα τη μαγεία αυτής της ευωδιάς, στην οποία συμψηφιζόταν ολόκληρο το τοπίο. Αυτού του τοπίου, όπου έπνεαν τα ίχνη χιλιετηρίδων. Αυτού του ανέμου, που μέσα του λες και είχε αναλυθεί το χρυσάφι της αιωνιότητας. Μα δεν ήθελα να τους παραδοθώ. Έσκυψα, μάζεψα το βιβλίο μου και έκανα να φύγω. Ουτοπία η αρχαιότητα, μονολόγησα, ουτοπία η αρχή, μάταιη η αναζήτηση. Η σκληρότητα των λόγων λες και με χαροποιούσε. Τίποτε απ' όλα αυτά δεν υπάρχει εδώ. Σ' αυτόν τον τόπο, όπου ήλπιζα να τ' αδράξω με τα ίδια μου τα χέρια, η απουσία τους είναι πιο έντονη παρά οπουδήποτε αλλού. Μια δαιμόνια -κή ειρωνεία πλέκει τον ιστό της γύρω από αυτά τα συντρίμμια, που φυλάνε το μυστικό τους, ακόμη και καθώς αποσυντίθενται. Πόσο μοιάζουν μ' εκείνες τις ευωδιές! Καλούν, επίσης, σε μάταια όνειρα αφήνοντας στο στόμα μια γεύση ψεύδους.

= = = = =

Image and video hosting by TinyPic
Βιέννη, Graben Strasse

Ο Hugo von Hofmannstahl (Hugo Laurenz August Hofmann Edler von Hofmannstahl) γεννήθηκε στη Βιέννη το 1874. Η οικογένεια είχε εβραϊκές, ιταλικές, γερμανικές και αυστριακές ρίζες. Οι γονείς του, κυρίως ο πατέρας του, δρ. Hugo von Hofmannstahl, ανώτερος τραπεζικός υπάλληλος, φρόντισαν να λάβει ο μονάκριβος γιος τους από πολύ νωρίς μια βαθιά ανθρωπιστική παιδεία. Ο Hugo von Hofmannstahl εμφανίστηκε στους λογοτεχνικούς κύκλους ήδη ως μαθητής Γυμνασίου με τα ψευδώνυμα Loris, Loris Melikow και Theophil Morren. Παρά το νεαρόν της ηλικίας του, έγινε ισότιμα δεκτός από την ομάδα συγγραφέων της «Νέας Βιέννης» (Hermann Bahr, Arthur Schnitzler, Richard Beer-Hofmann, μεταξύ άλλων) και δημοσίευσε αμέσως στο περιοδικό Blätter für Kunst του Stephan George. Μετά την αποφοίτηση από το Γυμνάσιο, ο Hugo von Hofmannstahl άρχισε σπουδές Νομικής, που σύντομα διέκοψε για να στραφεί στη Ρομανική Φιλολογία, την οποία όμως μετά το διδακτορικό επίσης εγκατέλειψε, αφήνοντας μάλιστα ημιτελή μια υφηγεσία που προετοίμαζε σχετικά με τον Βίκτωρα Ουγκώ. Στη συνέχεια αφοσιώθηκε αποκλειστικά στις πολύπλευρες λογοτεχνικές αλλά και πολιτιστικές του δραστηριότητες (εκδοτικές ενασχολήσεις, σχέδια ίδρυσης περιοδικών, συμμετοχή στην καθιέρωση πολιτιστικών θεσμών, όπως του μουσικού φεστιβάλ του Ζάλτσμπουργκ με τους Max Reinhardt και Richard Strauss). Το 1901 παντρεύτηκε την Gertrud Schlesinger και έζησε μαζί της μέχρι το θάνατο του στο Rodaun,κοντά στη Βιέννη. Από το γάμο του απέκτησε τρία παιδιά. Πέθανε στις 15 Ιουλίου 1929, την ημέρα της κηδείας τού αυτόχειρα γιου του Franz.... ...

= = = = =


(φωτ: flickr.com, από cesare)

Η θέα από τον Ακροκόρινθο αγκαλιάζει δύο θάλασσες με πολλά νησιά, τις χιονισμένες κορυφές του Παρνασσού, τα βουνά της Αχαΐας. Το φως δημιουργεί απ' όλα αυτά κάτι, μια τάξη, που γεμίζει την καρδιά αγαλλίαση. Το καλύτερο όνομα που διαθέτουμε για αυτή την τάξη είναι «μουσική», μολονότι πρόκειται για κάτι παραπάνω από μουσική. Και τι δεν διδάσκει αυτό το φως στον στοχαζόμενο παρατηρητή! «Καμία υπερβολή, καμία ανάμιξη - βλέπε το καθετί για τον εαυτό του, μα βλέπε το στην πρωταρχική του καθαρότητα. Μη διαχωρίζεις, μη στριμώχνεις τα πράγματα το ένα πάνω στο άλλο. Τα πάντα είναι διακριτά, τα πάντα συνδεδεμένα. Να παραμένεις γαλήνιος. Ν' αναπνέεις, ν' απολαμβάνεις και να είσαι»

Image and video hosting by TinyPic Image and video hosting by TinyPic Image and video hosting by TinyPic Image and video hosting by TinyPic


- Aποσπάσματα από το βιβλίο
Ούγκο φον Χόφμανσταλ, Στιγμές στην Ελλάδα
Εκδόσεις: Ύψιλον, 2007
Μετάφραση: Έλενα Νούσια
- Φωτογραφίες: theadirondackreview.com, mytripolog.com,
panoramio.com, flickr.com, mykosmos.gr, old-picture.com
- Εξώφυλλα βιβλίων: press.princeton.edu, amazon.com,
biblioasi.gr, ebooks.cambridge.org

Ετικέτες , , , , , , ,