123 ~ Φιλίππο Μαρία Ποντάνι: Στην Ζάκυνθο του 1954

Filippo Maria Pontani (1913-1983)
"μέσα σ' ένα μαγικό όνειρο η Ζάκυνθο απλώνεται ξανά
στη λάμψη της αρχοντιάς της, στη μαγεία
της μουσικής της λαμπρότητας, ζωντανή ακόμα,
όπως τον καιρό του Ούγου και του Σολωμού"

«Ένας ονειροπαρμένος ιππότης τριγυρίζει ανάμεσα στα χαλάσματα, ζαρώνει μες στον ήλιο, κι' όταν το αυγουστιάτικο φεγγάρι δημιουργεί απατηλές σκιές στα σύννεφα τη σκόνη, χώνεται μέσα στους ετοιμόρροπους τοίχους, ανάμεσα στα στραβωμένα δεντράκια και κλαίει. Η Ζάκυνθο δεν είναι πια τίποτ' άλλο από μια μεγάλη πλατεία με σωριασμένα ερείπια' σιγά - σιγά οι μηχανές αδράχνουν και σαρώνουν τα τελευταία λείψανα μιας παλαιϊκής αρχοντιάς, ό,τι μόλις θυμίζει εκκλησιές, δρόμους, αρχοντικά, που τα 'ριξε κάτω ο σεισμός και η φωτιά. Ακόμα και στις πράσινες ράχες των λόφων, από το ακρωτήρι του Σκοπού ως τον Κόκκινο Βράχο, φαίνονται λουρίδες λουρίδες οι λαβωματιές, όσο κι' αν οι πανηγυριώτικες σημαιούλες στολίζουν το καμπαναριό της Πικριδιώτισσας στη μέση της πλαγιάς. Μόνο η θάλασσα, που μέσα από τον διάφανο κόρφο της γεννήθηκε η θεά, ησυχάζει εκεί όπου είδαν το φως οι τρεις εμπευσμένοι ποιητές (*) που τόσο πολύ αγάπησαν τη μικρή τους πατρίδα.» - F.M.P

μετάφραση: Λίνος Πολίτης
από την Νέα Εστία, τχ. 680
1η Νοεμβρίου 1955

Ζάκυνθος, στο λιμάνι (φωτ: flickr.com, από Íris S)

Ο Φιλίππο Μαρία Πόντανι έρχεται στην Ζάκυνθο τον Αύγουστο του 1954, μετά από πρόσκληση του Λίνου Πολίτη, για να τον βοηθήσει στην αντιγραφή των ιταλικών χειρογράφων που προορίζονταν για την έκδοση όλων των χειρογράφων του Σολωμού, μια προσπάθεια που είχε ξεκινήσει μετά από πρόταση του Λίνου Πολίτη, και στην οποία συνέδραμαν το Υπουργείο Παιδείας και το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Στο νησί τούς υποδέχεται ο "πολυσέβαστος λάτρης της Ζακύνθου", "ο απόστολος της Ζακυνθινής ιδέας", ιστοριοδίφης Νικόλαος Βαρβιάνης, φαρμακοποιός στο επάγγελμα, ο άνθρωπος που έσωσε δύο φορές τα χειρόγραφα: μία όταν τα διαφύλαξε κατά τη διάρκεια της Κατοχής, και άλλη μία όταν τα διέσωσε από την καταστροφή της Ζακύνθου κατά τους σεισμούς που έπληξαν τα Ιόνια Νησιά, το καλοκαίρι του 1953. Αυτός είναι ο "ονειροπαρμένος ιππότης", ο "ιππότης των ερειπίων" που αναφέρει στο κείμενό του ο Φιλίππο Μαρία Ποντάνι:

«Το άσπρο του άγαλμα», συνεχίζει περιγράφοντας τις εντυπώσεις του «έχει πέσει από το βάθρο του και το πρόσωπο έχει γίνει κομμάτια. Μια στήλη όμως μιλά ακόμα γι' αυτόν, κι' ενώ στην περιοχή του Νταβία ξαναγυρίζει στη μνήμη η γάργαρη βρύση που την τραγούδησε εκείνος στα ιταλικά του σονέττα, εκεί απάνω, στο λόφο του Στράνη, στέκει όρθια η μορφή της Ελευθερίας, στο μέρος όπου την χαιρέτησε εκείνος βγαλμένη από τα κόκαλα των πατέρων με τα λόγια του ύμνου του μελοποιημένου από τον Μάντζαρο, που, με την ανατολή και τη δύση του ήλιου, αντηχεί ακόμα, δίπλα στην θάλασσα για να χαιρετήσει τη σημαία : "Xαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά".

Πολλά μάς δείχνει και περισσότερα ξαναβλέπει, με τα μάτια συλλογισμένα, ο ιππότης της χαλασμένης πολιτείας. Εκεί ήταν το σπίτι του Ρώμα, εκεί τα βόλτα, τ' αρχοντικά, τα οικόσημα, ο τάφος του Ρεμοντίνι' ανάμεσα στα χορτάρια διαβάζουμε πάνω σε μιαν άρμα ένα ρητό που μοιάζει με ειρωνεία: Auspicium melioris aevi. Στη μαγευτική παραλία του Λαγανά, όπου το βράδυ ο κόσμος τρώει και χορεύει σε ξύλινες εξέδρες πάνω από τη θάλασσα, έστησε μια αναμνηστική στήλη για τον Ανδρέα Vesal, που τον βρήκε ο θάνατος σε τούτο τ' ακρογιάλι' έχει ακόμα εκδώσει ανέκδοτα του μουσουργού Καρρέρ κι' έγραψε τη βιογραφία του. Και τώρα, μετά τη θεομηνία, δημιούργησε ένα ιδιόρρυθμο μουσείο από ό,τι σώθηκε, στο εξοχικό του σπίτι που έχει τ' όνομα Hermitage. Mέσα στη σκηνή όπου κατοικεί έχει μαζί του κανένα κομματάκι από μάρμαρο ή από καθρέφτη, από τους μεγάλους βενετσιάνικους καθρέφτες που στόλιζαν τούτα τ' αρχοντικά' στο εξοχικό του έχει μια συλλογή από παράξενα πακετάκια, σε σωρούς ατακτοποίητους ακόμα - κι' αυτό τον κάνει να ντρέπεται και να στενοχωριέται' πάνω στο καθένα έχει γράψει και κάτι: "βιβλίο που βρέθηκε κοντά στο μέρος της αγίας τραπέζης στη λατινική εκκλησία"' ανοίγει το πακέτο και πιάνει ένα χοντρό μαύρο βιβλίο, ένα μάτσο καρβουνιασμένα φύλλα' "ξύλινη σκίζα από το όργανο της Φανερωμένης", "κομμάτι εικόνας από την εκκλησία των Αγίων Πάντων". Αυτός που παρακολούθησε και βοήθησε τον έφορο αρχαιοτήτων Χατζηδάκη για την περισυλλογή των καλλιτεχνικών κειμηλίων, συγκεντρωμένων σήμερα σ' ένα σχολείο που έμεινε όρθιο, είναι προσκολλημένος στ' ασήμαντα τούτα λείψανα όπου συνοψίζεται η ιστορία μιας πολιτείας που σαρώθηκε μέσα σε μια στιγμή από μια χαωτική μανία, και μπρος στα κλεισμένα μάτια φαίνεται πως τα ξεφτίδια αυτά κάνουν και πάλι ένα σύνολο, και μέσα σ' ένα μαγικό όνειρο η Ζάκυνθο απλώνεται ξανά στη λάμψη της αρχοντιάς της, στη μαγεία της μουσικής της λαμπρότητας, ζωντανή ακόμα όπως τον καιρό του Ούγου και του Σολωμού.» F.M.P

Ζάκυνθος, η θέα από την Μπόχαλη (φωτ: flickr.com, από Pappy17S)

__ __ __ __

Το βιογραφικό σημείωμα είναι από την Βιβλιονέτ:

Ο Filippo Maria Pontani (1913-1983) γεννήθηκε και σπούδασε στη Ρώμη. Η γνωριμία του, από τα πρώτα φοιτητικά του χρόνια, με τον νεαρό έλληνα καθηγητή Γεώργιο Θ. Ζώρα υπήρξε καθοριστική για τη στροφή του στη σπουδή της αρχαίας και κυρίως της νεότερης ελληνικής φιλολογίας. Από το 1935 δίδασκε κλασική φιλολογία σε ιταλικά Λύκεια και από το 1951 αρχαία ελληνική λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης. Το 1960 έγινε εντεταλμένος και το 1966 τακτικός καθηγητής της νέας ελληνικής γλώσσας και λογοτεχνίας (αργότερα και της βυζαντινής φιλολογίας) στο Πανεπιστήμιο της Πάδοβας, όπου δίδαξε ως το θάνατό του. Επίσης διεύθυνε από το 1968 το Ινστιτούτο Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Πάδοβας. Εκτός από το γόνιμο διδακτικό και το πλούσιο ερευνητικό έργο του, σημαντική προσφορά στα ελληνικά γράμματα αποτελούν οι δεξιοτεχνικές του μεταφράσεις ελληνικών λογοτεχνικών έργων. Τα τριακόσια δημοσιεύματά του καλύπτουν όλο το φάσμα της ελληνικής λογοτεχνίας, από τον Όμηρο μέχρι τις μέρες μας. Οι νεότεροι έλληνες ποιητές με τους οποίους περισσότερο ασχολήθηκε είναι ο Καβάφης, ο Κάλβος, ο Ρίτσος και ο Σεφέρης. Επίσης, ανάμεσα στους συγχρόνους μας συγγραφείς που κατά καιρούς μετέφρασε, σχολίασε και παρουσίασε στο ιταλόγλωσσο κοινό είναι οι Θ. Αγγελόπουλος, Άγρας, Αθάνας, Αθανασούλης, Λ. Αναγνωστάκη, Δ. Ι. Αντωνίου, Βασιλικός, Βενέζης, Βρεττάκος, Ελύτης, Καζαντζάκης, Καρυωτάκης, Α. Μάτσας, Μυριβήλης, Ξενόπουλος, Παλαμάς, Παπατσώνης, Πορφύρας, Σαραντάρης και Σκίπης.

(*) Ανδρέας Κάλβος, Ούγκο Φόσκολο και Διονύσιος Σολωμός.

Link:
Παμπάλαια: Ζακυνθινές, και μη, διαδικτυακές ανασκαφές

- τα κείμενα του Φιλίππο Μαρία Ποντάνι είναι από
την Νέα Εστία, τχ. 680/Νοε. '55
(αρχείο ΕΚΕΒΙ)
φωτογραφίες: it.wikipedia.org, flickr.com

122 ~ Πωλ Βάντερμπορχτ: Από δωμάτιο ξενοδοχείου στην Πάτρα

Paul Vanderborght (1899-1971)
"της Αριάδνης το χρυσό νήμα θα το ξαναβρούμε
και το άδολο ήθος των λιμανιών μες στου πρωιού το γλαυκό αγέρι,
και της φασκομηλιάς το άρωμα, την οσμή του θύμου."


Δωμάτιο ξενοδοχείου στην Πάτρα

Αφήστε μας μόνους εδώ, μακρυά απ' των όχλων το κοπάδι:
Πάρα πολύν καιρό έχουμε κ' οι δυο μας ταξιδέψει.
Το μεγάλο δωμάτιο, γλυκό στα κουρασμένα μας κορμιά 'ναι.
Σιωπή ύστερ' από τις κραυγές των τραίνων, των νερών τον σάλο...

Δεν είναι τίποτα αγαπητότερο για την κούρασή μας
από το φιλικό δέξιμο αυτών των δροσερών μικρών κλινών,
και το καθάριο νερό που τις ρυτίδες και τις θλίψεις σβήνει...
Δεν είναι τίποτα αγαπητότερο για τη μοναξιά μας.

Απ' το κλειστό παράθυρό μας φαίνεται ολόκληρο το παλιό λιμάνι.
Ο αέρας σηκώνεται και στο σκαρί των καραβιών απάνω πέφτει.
Κάτω απ' τα γκρίζα σύννεφα, πίσω απ' τα τζάμια,
η φλόγα ενός τριαντάφυλλου στη δύση ανθίζει.

Ω ιστοί μπρος στο βουνό και στον όρμον ορθωμένοι,
άνθρωποι ανάμεσα στα κύματα αυτά, στην προκυμαία,
τι περιμένετε; Ποιο κάλεσμα ναυτών καινούργιο;
Στην εξοχή κατηφορίζει η νύχτα απ' τα γαλάζια βράχια...

θα κοιμηθώ σε λίγο, βασιλιά της Ιθάκης, Οδυσσέα.
Βρήκες και πάλι το νησί σου εκεί κάτω, πέρα
στις τελευταίες αχτίδες του βραδιού; Έκλαψες τάχα
τον νεαρό αγκαλιάζοντας Τηλέμαχό σου;...

Κουράστηκες από έρωτες αβέβαιους, επιτέλους,
από τα ριψοκίνδυνα ταξίδια σου και τις πανουργιές σου;
Σ' όλον τον τόπο κατεβαίνει η νύχτα από γαλάζια βράχια.
Πάτρα! Καράβια αγκυροβολημένα. Πού 'ναι οι καπετάνιοι;

Με τα μάτια σ' αγγίζω, λιμάνι παλιό, βιβλίο με εικόνες
ανοιγμένο για τ' ουρανού και των θαλασσινών τούς φίλους.
Ήρωες, θαλασσοπόροι κ' έμποροι σταφίδας,
τον ύπνο των καλών παιδιών λικνίσετε, λικνίσετέ μας!

μτφ: Άρης Δικταίος


Ξενοδοχείο στο λιμάνι της Πάτρας - φωτ: tobi.heinrich

__ __ __ __

Η πόλη

Μια δύναμη, που ήταν, μαζί, γλυκιά και φοβερή, έσφιξε τα φρένα του αυτοκινήτου, σιγάνεψε τη θορυβώδη κούρσα... Η μηχανή, όπου φυσούσαν όλοι οι μοντέρνοι Ήφαιστοι, ξαναβρήκε τον ρυθμό μιας ανάσας ανάλαφρης. Κι όπως αφήναμε πίσω μας την κώμη της Ελευσίνας, στα πλευρά του χαλύβδινου ζώου κολλήσανε δυο λευκές φτερούγες από φως.

Σα να μας ωδηγούσε μια εξημμένη δύναμη πάνω σ' έναν δρόμο ανοιγμένο απ' αυτήν, φαρδύ και στιλπνό σαν καθρέφτη και σα να 'ταν η μοίρα μας ν' αφηνόμαστε έτσι, να γλιστρούμε ανάμεσα γης κι ουρανού. Ο άνθρωπος στο τιμόνι σώπαζε στη σκιά: δεν ήταν πια παρά ένα ασαφές σχήμα, υποταγμένο στον ρυθμό του υπέρτατου σταθμού.

Η νύχτα είχε απλωθή μαλακά στην Αττική... Οι δυο φτερούγες από λάμψη έγειραν λίγο: τα δυο φανάρια ανάγγειλαν την κορυφή ενός απέραντου ιπποδρομίου. Κι άξαφνα, μπροστά μας, αυτή η απότομη κι ολοκληρωτική φωτοχυσία, αυτά τα περιδέραια από διαμάντια πάνω σ' έναν μαύρο λαιμό. Από τα βουνά ως κάτω στη θάλασσα: οι λάμπες. Από τον βράχο ως κάτω στο σκοτεινό νερό: η ζωή. Και μέσα στη νύχτα όλων των αιώνων που την αγάπησαν: η ΑΘΗΝΑ!

μτφ: Άρης Δικταίος


Αθήνα (φωτ: Yanna D.)

__ __ __ __

Κρητική αρμονία

Άκου που η θάλασσα η θορυβώδης ανασαίνει... Η μέθη
ανεβαίνει: είναι η ώρα του μεσονυχτιού.
Σαν γιγάντιο δελφίνι μάς φέρνει το καράβι
κατά τα πρώτα τού τερατώδους νησιού βράχια.

Σκαλισμένος στη σκιά κι ορθός, με τα δυο χέρια του στη ρόδα
ο νεαρός τιμονιέρης θερίζει τα στάχυα των κυμάτων.
Το γέλιο αυτό, κι αυτό το παραλήρημα των λυγμών άκου:
είναι οι σειρήνες που γλιστρούν κάτω απ' το σίδερο της πρώρας.

Άσε να 'ρθούν η σκωπτική τρυφερότητα κ' η αγάπη.
— Οι αναμνήσεις στη θάλασσα έχουνε τη μορφή ανέμου. —
Το παρελθόν σε καταδιώκει, μα κοίταζε εμπρός σου:
Νυχτοφύλακα, ωχρέ νυχτοφύλακα, να η κρητική νύχτα.

Ο άνθρωπος με του ταύρου το μέτωπο μάς καιροφυλακτεί στο περιγιάλι
με την κτηνώδη πείνα του και με το φλογερό του πνεύμα.
Να ζήσουμε! Ξέρεις πώς μας αρπάζει τάχα ο πυρετός
που τόση λάσπη ανακατεύει με την αιχμάλωτη ψυχή μας;

Μα της Αριάδνης το χρυσό νήμα θα το ξαναβρούμε
και το άδολο ήθος των λιμανιών μες στου πρωιού το γλαυκό αγέρι,
— φαντασία! — και της φασκομηλιάς το άρωμα, την οσμή του θύμου.
Τα παιδικά, χωριάτικα χρόνια μας, θα τα ξαναβρούμε.

Τώρα, ας ονειρευτούμε. Λάμπει η σελήνη σαν κυκλώπειο μάτι
και το πελιδνό βλέμμα της περίεργα φωτίζει
τον κύκλο όπου περνούμε, από έναν αγαπώντα τραβηγμένοι,
ενώ ο γεννούμενος ύπνος μάς τυλίγει...

Μεσάνυχτα... Στοχαστικέ νυχτοφύλακα, διακρίνεις κιόλας
στη σκοπιά σου τη θεά με τα γυμνά στήθη,
τους μπλεγμένους πολύποδες, τ' απλοϊκά κατσίκια
και, υποταγμένη στην παλιά μαγεία, την Κρήτη;

μτφ: Άρης Δικταίος


Κρήτη, στο φαράγγι της Σαμαριάς  (φωτ: amcgore)

__ __ __ __

Χρησμός της Πυθίας

Όχι, δεν ξέρετε πια να εξηγήτε τα σημάδια,
άνθρωποι, παλιοί εχθροί, του παρελθόντος σκλάβοι.
Κυκλοφέρετε, φτωχά λαβωμένα κοπάδια'
μασσήσετε το πράσινο όνειρο που ανάξιοι του είστε.

Του κάκου μιαν απλή αρμονία σας ενθυμίζω:
αυτά τα ζαρωμένα αρνάκια στου βοσκού τα μπράτσα,
το τυρί και το μέλι που προσφέρθηκαν στον ξένο,
κατά την ηρεμούσα βασιλεία της Αμφικτυωνίας.

Ξεμάθατε την μεγαλειότητα των δέντρων,
την ειρήνη των λιόδεντρων, των αμνών τη γλύκα.
Θυμούμαι τον χρυσόν αιώνα που σκαλίζατε πάνω
στο μαρμαρένιο διάζωμα το θείο θαύμα.

Είναι καιρός, ενωθήτε: η γη υποφέρει.
Τον πόλεμο των πολιτειών θ' αρχίσετε πάλι;
Τρέμω από φρίκη κ' ελπίδα. Οι λάμψεις πάλλουν
μέσα στη νύχτα που το βάραθρο αυτό θα πλημμυρίση.

Κοιλάδα βαθιά και γυμνή όπου ζη ο ιερός ίσκιος.
Κοιλάδα με τα λιόδεντρα που προς τη θάλασσα πηγαίνουν.
Τα βράχια αυτά ευλογώ, αυλάκι πικρού κόσμου μέσα
από λέξεις στο σφιγμένο λαρύγγι μου φυλακισμένες.

Η Ευρώπη πεθαίνει. Η Ευρώπη γεννιέται. Ιδού ο κανόνας
που θα χτίση τον καινούργιο ναό των ανθρωπίνων..
Ω Δελφοί, ελευθερώσετε τις φλόγες σας στα χέρια μου πάνω,
για να κάμω εν ειρήνη το πέταγμα των αετών να θριάμβευση!

μτφ: Άρης Δικταίος

__ __ __ __

Ο βραβευμένος για την ποιητική συλλογή του "Ελλάδα", Paul Vanderborght γεννήθηκε στην Βαλλωνική περιοχή του Βελγίου (Φραν-λε-Γκοσλί - Les Bons Villers). Το 1918 ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές φοιτώντας στο τμήμα Λατινικών-Ελληνικών, και το 1925 απέκτησε τον τίτλο του διδάκτορα Φιλοσοφίας και Φιλολογίας από το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο των Βρυξελλών. Από το 1940, και μέχρι την συνταξιοδότησή του, δίδαξε στο Athénée royal de Mons αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις στους μαθητές του. Αγάπησε και υποστήριξε την ελληνική γλώσσα και συμμετείχε στην αποστολή των εκπαιδευτικών που η Βελγική κυβέρνηση έστειλε στην Αίγυπτο, υπό την εποπτεία του λαμπρού ελληνιστή, βυζαντινολόγου Ανρί Γκρεγκουάρ. Με δική του πρωτοβουλία, το 1929, ιδρύθηκε η επιτροπή για την ανέγερση μνημείου προς τιμήν του Άγγλου ποιητή Ρούπερτ Μπρουκ, που άφησε την τελευταία του πνοή στην Σκύρο. Στην επιτροπή συμμετείχαν γάλλοι συγγραφείς και οι έλληνες Κωνσταντίνος Π. Καβάφης και Νίκος Καζαντζάκης.

- τα ποιήματα είναι από
την Ανθολογία Βέλγων ποιητών - Ι. Οι γαλλόφωνοι
Εκδόσεις Γ. Φέξη, 1969
Εικόνες, φωτογραφίες: users.skynet.be, flickr.com,
les-bons-villers.be

121 ~ Ιόν Μπραντ: Μέσα του ο Οδυσσέας

Ion Brad (1929)
"Μέσα μου ο Οδυσσέας ζει ή ψυχομαχάει;"


Θήβες

Πού βρίσκονται οι Θήβες. Η πέτρα δεν είναι πέτρα,
ούτε κι αρχαίες πόλεις να τις λυγίσει το σπαθί τους.
Απ' τον επιθανάτιον ύπνο τους σκιρτούν
με τις εφτά πληγές τους να θρηνήσουν χαμένες μάχες.

μετάφραση: Κώστας Ασημακόπουλος
από την Ανθολογία Ρουμάνων ποιητών
εκδ. Αρίων, 1974


Θήβα: η Κρήνη του Οιδίποδα

__ __ __ __

Δελφοί

Σκοτωμένος ο ίδιος από τον ήλιο, σκότωσε
την Πυθία την παράξενη μάντισσα,
τυλιγμένη σε μυστικό, σε όνειρο
και σε δαφνών καμένων το θυμίαμα.
Βίοι, πολιτείες και πόλεμοι — τραγικά ερωτήματα
ποιος σήμερα να σας δώσει μι' απόκριση,
όταν όλοι παραδομένοι σε σιωπηλές απορίες
στρέφουν τα μάτια στα ένδοξα ερείπια.

μετάφραση: Κώστας Ασημακόπουλος
από την Ανθολογία Ρουμάνων ποιητών
εκδ. Αρίων, 1974


Δελφοί: Ο ναός του Απόλλωνα (φωτ: Yanna D.)

__ __ __ __

Όταν, το 1973, ο Ιόν Μράντ έρχεται στην Αθήνα προκειμένου να υπηρετήσει ως πρέσβης της Ρουμανίας στην Ελλάδα (όπου χρημάτισε και Πρύτανης του Διπλωματικού Σώματος), είναι ήδη αναγνωρισμένος λογοτέχνης. Πριν ακόμα ολοκληρώσει τις πανεπιστημιακές σπουδές του στην Φιλολογία, είχε ήδη δημοσιεύσει ποιήματά του. Στη συνέχεια συνεργάσθηκε με τους σπουδαιότερους συγγραφείς της εποχής, και ανέπτυξε σημαντική λογοτεχνική δραστηριότητα: πρόεδρος λογοτεχνικής λέσχης (Timotei Ciparu), εκδότης λογοτεχνικού αλμανάκ (Almanahul Literar/”Steaua” – The Star) και άλλων λογοτεχνικών επιθεωρήσεων, εντύπων και εφημερίδων (Red Necktie, Luceafarul, Scanteia Tineretului, Gazeta literara), γραμματέας της Ένωσης Συγγραφέων Ρουμανίας (αρχικά στο παράρτημα της Κλουζ-Ναπόκα), έχοντας παραλλήλως πολιτική και πολιτιστική δράση ως μέλος του Ρουμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Στην Αθήνα έμεινε κατά τα έτη 1973-1982. Το σύντομο βιογραφικό σημείωμα που ακολουθεί είναι από τον ιστότοπο του Μικρού Κοραή :

Ο Ιόν Μπραντ είναι ο πρωτότοκος γιος μιας αγροτικής οικογένειας εννέα παιδιών, γεννημένος το 1929 στην κεντρική Τρανσυλβανία. To συγγραφικό του έργο που ξεκίνησε το 1947 περιλαμβάνει, τα τελευταία εξήντα χρόνια, ισάριθμα έργα ποίησης, πεζογραφίας, δραματουργίας, απομνημονεύματα και μεταφράσεις. Σε ηλικία 24 ετών εξελέγη γραμματέας του παραρτήματος της Ένωσης Συγγραφέων του Κλουζ, ενώ εξακολουθεί να διατηρεί μια σειρά αξιώματα στο χώρο των γραμμάτων μετά την αναχώρησή του για το Βουκουρέστι, μεταξύ των οποίων και του υφυπουργού Πολιτισμού στο διάστημα μεταξύ 1968-1973. Όταν διορίστηκε πρεσβευτής της Ρουμανίας στην Ελλάδα σε ηλικία 44 ετών ήταν ο νεαρότερος μεταξύ των ομολόγων του στην Αθήνα. Παρέμεινε στη θέση του πρεσβευτή επί εννέα χρόνια και τρεις μήνες, έχοντας διατελέσει και κοσμήτορας του διπλωματικού σώματος μετά το Νίκο Κρανιδιώτη, διάσημο Κύπριο συγγραφέα και ποιητή. Στη συνείδηση του ρουμανικού αλλά και του ελληνικού λαού ο Ιόν Μπραντ υπήρξε και παραμένει τόσο σημαντικός συγγραφέας αλλά και εμπνευσμένος και αποτελεσματικός διπλωμάτης που συνέβαλε στην ευόδωση των στόχων πολλών επισκέψεων υψηλού επιπέδου.

__ __ __ __

Μέσα μου ο Οδυσσέας…

Τ' αγάλματα αρχίζουν και μιλάνε
με φωνή δυναμίτιδας;
Μην τάχ' ο χρόνος θέλει να μ' αποτραβήξει
στους στρόβιλούς του;

Γιατί τάχα ν' αναστατώνονται
oι θαλασσινές Σειρήνες;

Πώς να βουλώσω ξανά τ' αφτιά μου;
Να μην βλέπω το τι συμβαίνει;
Τέφρα πολλή έχει μαζώξ' η θράκα;
Πολλές είν’ οι αστραπές στους κροτάφους μου;

Γιατί το άστατο ακρογιάλι
με σέρνει με μπράτσα παρθένα;
Να συντρίψω το καράβι των ονείρων μου;

Μέσα μου ο Οδυσσέας ζει ή ψυχομαχάει;
Θέλει ξανά ένα κορμί ζητιάνο
να με τραβήξει στο γάμο;

Χρωστάω ακόμα του Κόσμου, χρωστάω ακόμα της Πηνελόπης
τώρα που το μέσα μου αναταράζεται;

απόδοση: Μαρία Μαρινέσκου-Χύμου
από την Νέα Εστία, τχ.1253 / Σεπτ.1979


Ο Οδυσσέας συναντά την Πηνελόπη (Μουσείο Λούβρου)

__ __ __ __

- φωτογραφίες:daa.ro, thiva.gr, romania-on-line.ne, beazley.ox.ac.uk
Εξώφυλλα βιβλίων: e-shop.gr, bibliotecametropolitana.ro,
okazii.ro