____________ ____________ ταξιδεύοντας: 64 ~ Γιούκιο Μισίμα: Δάφνις και Χλόη α λα ιαπωνικά

ταξιδεύοντας

Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2008

64 ~ Γιούκιο Μισίμα: Δάφνις και Χλόη α λα ιαπωνικά


Yukio Mishima (1925–1970)
υπό την "αιχμαλωσία" της ελληνικής ανδρικής μορφής



Μετά που έδυσε ο ήλιος ένας νεαρός ψαράς ανηφόρισε βιαστικά το μονοπάτι του βουνού που έβγαζε από το χωριό μέχρι πέρα από το φάρο. Στο χέρι του κρατούσε ένα μεγάλο ψάρι.

Ήταν μόλις δεκαοχτώ χρόνων και είχε τελειώσει πέρσι το γυμνάσιο. Ήταν ψηλός και πολύ γεροδεμένος για τα χρόνια του και μόνο το πρόσωπο φανέρωνε την ηλικία του. Ο ήλιος δεν μπορεί να κάνει μια επιδερμίδα πιο μπρούντζινη απ' όσο είχε κάνει τη δική του. Είχε την καλοσχηματισμένη μύτη που χαρακτήριζε τους κατοίκους του νησιού του και τα χείλη του ήταν σκασμένα. Τα σκουρόχρωμα μάτια του ήταν πεντακάθαρα, αλλά δεν είχαν την καθαρότητα της πνευματικότητας - ήταν ένα δώρο από αυτά που προσφέρει η θάλασσα σε όσους βγάζουν από αυτή το ψωμί τους. Στην πραγματικότητα οι βαθμοί του στο σχολείο μόνο καλοί δεν ήταν. Φορούσε ακόμα τα ίδια ρούχα με τα οποία ψάρευε κάθε μέρα - ένα παντελόνι που είχε κληρονομήσει από τον πεθαμένο του πατέρα κι ένα φτηνό πουλόβερ.

Ο νεαρός πέρασε μέσα από το έρημο πια προαύλιο του δημοτικού σχολείου κι ανηφόρισε το λόφο δίπλα στο νερόμυλο. Ανεβαίνοντας τα πέτρινα σκαλιά συνέχισε πίσω από το βωμό Γιάσιρο. Τα λουλούδια της ροδακινιάς άνθιζαν στον κήπο του ξωκλησιού αχνά και τυλιγμένα στο σύθαμπο. Από το σημείο αυτό η απόσταση μέχρι το φάρο ήταν δεν ήταν δέκα λεπτά περπάτημα.

Το μονοπάτι που οδηγούσε στο φάρο ήταν απότομο και γεμάτο επικίνδυνες στροφές, γι' αυτό και όποιος δεν το είχε συνηθίσει σίγουρα κάπου θα γλιστρούσε ή θα έχανε την ισορροπία του ακόμα και στο φως της μέρας. Ο νεαρός θα μπορούσε όμως να κλείσει τα μάτια και τα πόδια του πάλι θα έβρισκαν αλάθευτα τα κατάλληλα σημεία να πατήσουν ανάμεσα στις πέτρες και τις ξεγυμνωμένες ρίζες των πεύκων. Ακόμα και τώρα, που ήταν βυθισμένος στις σκέψεις του, δε σκόνταψε ούτε μια φορά.
...
μετάφραση: Γιούρι Κοβαλένκο
εκδ. Καστανιώτη, 1995


..................
Daphnis et Chloé by Raphaël Collin

= = = = =

Το 1952 ο Γιούκιο Μισίμα έρχεται στην Ελλάδα που τον γοήτευε από όταν ήταν παιδί. Έχουν περάσει σχεδόν τρία χρόνια από την έκδοση των "Εξομολογήσεων μιας μάσκας" και η Ελλάδα είναι σταθμός στο μεγάλο ταξίδι του στον κόσμο που ξεκίνησε τον Δεκέμβρη του 1951: Xονολουλού, Σαν Φρανσίσκο, Νέα Υόρκη, Παρίσι, Αθήνα. Η επαφή του με την αρχαιοελληνική λογοτεχνία και ο μύθος του Δάφνιδος και της Χλόης τον εμπνέουν και μετά την επιστροφή στην πατρίδα του γράφει το μυθιστόρημα Ο ήχος των κυμάτων. Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 1954, την ίδια χρονιά με τα "Απαγορευμένα Χρώματα" και συνδυάζει δύο διαφορετικές πολιτιστικές παραδόσεις' ο Σίντζι είναι ο Δάφνις και η Χατσούε είναι η Χλόη. Ο Σίντζι και η Χατσούε ζουν σε ένα ψαροχώρι της Ιαπωνίας και ο ελληνικός μύθος τοποθετεί τον Δάφνι και την Χλόη στα βοσκοτόπια της Λέσβου. Μετά το 1955 η σπουδαιότητα του ελληνικού κλασικισμού στην γραφή και την ταυτότητα του Μισίμα άρχισε να φθίνει μέχρι που, περίπου, την "αποκήρυξε": "Εγώ ο 26χρονος, Εγώ ο κλασικιστής, Εγώ ο εκ του πλησίον της ζωής, όλα αυτά τα "Εγώ" ήταν πλαστά". Το μόνο στοιχείο που συνέχισε να τον συναρπάζει ήταν η Ελληνική ανδρική μορφή. Η ίδια ελληνική ανδρική μορφή που αποτελούσε και το ιδανικό για τον Όσκαρ Ουάιλντ. (Στο δοκίμιο "The Significance of Greece in the Link between Mishima Yukio and Oscar Wilde", ο συγγραφέας του, Kazuki Takada, επιδιώκει να αναδείξει τα στοιχεία που συνδέουν τους δύο άνδρες, χρησιμοποιώντας, ως πηγή του, τις εμπειρίες τους από την επίσκεψή τους στην Ελλάδα)

= = = = =

Image Hosted by ImageShack.us
Γιοτσούγια, Σινζούκου

Ο Γιούκιο Μισίμα γεννήθηκε στη συνοικία Γιοτσούγια του δήμου Σινζούκου του Τόκιο. Πολυγραφότατος συγγραφέας, θεωρείται από πολλούς κριτικούς ως ο σπουδαιότερος Ιάπων νοβελίστας του 20ού αιώνα. Το συγγραφικό έργο του περιλαμβάνει 40 μυθιστορήματα, ποίηση, διηγήματα, δοκίμια και θέατρο. Τρεις φορές υποψήφιος για το βραβείο Νόμπελ, είχε αντιληφθεί ότι δεν είχε πιθανότητες για την απονομή του, μιας και το 1968 νικητής του βραβείου ήταν ένας άλλος Ιάπων συγγραφέας, ο Γιασουνάρι Καβαμπάτα, μέντορας και φίλος του, ο πρώτος άνθρωπος που τον είχε συστήσει στους λογοτεχνικούς κύκλους του Τόκιο. Κοινό ήταν το τέλος των δύο μεγάλων Ιαπώνων συγγραφέων. Το 1970 ο Γιουκίο Μισίμα αυτοκτονεί με θεαματικό, τελετουργικό τρόπο, διαμαρτυρόμενος για τον εξαμερικανισμό της χώρας του και την έκπτωση των ηθικών αξιών της, και δύο χρόνια αργότερα τον ακολουθεί ο Καβαμπάτα, διαλέγοντας έναν συνηθισμένο τρόπο για να δώσει τέλος στη ζωή του.

= = = = =

Το βιογραφικό είναι από το το επίμετρο του βιβλίου "Η ηθική των Σαμουράι στη σύγχρονη Ιαπωνία" (εκδ. Ερατώ, 1993):

....Ο Γιουκίο Μισίμα γεννήθηκε στις 14 Ιανουαρίου 1925, στο Τόκιο' το πραγματικό του όνομα ήταν Κιμιτάκε Χιραόκα (Kimitake Hiraoka). Έζησε τα παιδικά του χρόνια κάτω από την αυστηρότητα της γιαγιάς του Νατσούκο, η οποία, ως γνήσια απόγονος παλιάς οικογένειας σαμουράι, τον μύησε στην ιαπωνική παράδοση. Σύντομα η ασθενική του φύση τον αποξένωσε από τους συνομηλίκους του, στρέφοντάς τον στα εσωτερικά ταξίδια και στο διάβασμα. Σε ηλικία 12 χρονών γράφει το πρώτο του κείμενο, ένα άρθρο για το περιοδικό του σχολείου, ενώ πριν ακόμα κλείσει τα δεκαπέντε έχουν δημοσιευθεί δύο νουβέλες και δύο θεατρικά έργα του. Παρά την επιθυμία του πατέρα του να γίνει δημόσιος υπάλληλος, ο Μισίμα αφιερώνεται όλο και περισσότερο στη λογοτεχνία. Λίγο πριν την κήρυξη του πολέμου, το 1941, δημοσιεύει τη νουβέλα Το Ανθισμένο Δάσος, χρησιμοποιώντας για πρώτη φορά το ψευδώνυμο Γιουκίο Μισίμα. Τρία χρόνια αργότερα θα εκδοθεί με τον ίδιο τίτλο η πρώτη συλλογή διηγημάτων του.
....Στη διάρκεια του πολέμου μελετά σοβαρά την ιαπωνική λογοτεχνική παράδοση και το θέατρo Νο. Συγχρόνως, προσχωρεί σε ομάδα διανοούμενων που υποστηρίζουν την αναγκαιότητα της αυτοκτονίας στο όνομα του αυτοκράτορα. Το 1945, και ενώ υπηρετεί στο στρατό, αρρωσταίνει και παίρνει απολυτήριο για λόγους υγείας. Το 1946 γνωρίζει τον γνωστό λογοτέχνη Γιασουνάρι Καβαμπάτα και του χαρίζει δύο νουβέλες του. Δύο χρόνια αργότερα κυκλοφορεί το μυθιστόρημά του Οι Κακούργοι, με πρόλογο του Καβαμπάτα. Το 1949 εκδίδει το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα Εξομολογήσεις μιας Μάσκας, το οποίο του δίνει και τα πρώτα σημεία δημόσιας αναγνώρισης.
....Το 1953, επιστρέφοντας από ένα διετές ταξίδι στον κόσμο ως ανταποκριτής εφημερίδας, εκδίδει το μυθιστόρημα Απαγορευμένα Χρώματα, το οποίο επικεντρώνεται στη σxέση ενός ηλικιωμένου συγγραφέα με έναν νεαρό ομοφυλόφιλο. Ενώ συνεχίζει να γράφει με πυρετώδη ρυθμό, να ανεβάζει θεατρικά έργα Νο και να συμμετέχει ως ηθoπoιός σε παραστάσεις της Εταιρείας Λογοτεχνών, αρχίζει να ασχολείται με την πάλη και το μπόντι μπίλντιγκ. Το 1957, στη διάρκεια ενός δεύτερου ταξιδιού του στον κόσμο, δίνει μια διάλεξη για την ιαπωνική λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο του Μίτσιγκαν. Το 1958 παντρεύεται την Γιόκο Σουκιγιάμα, την οποία γνώρισε από τον Καβαμπάτα. Τον ίδιο χρόνο αρχίζει μαθήματα παραδοσιακής ξιφομαχίας (Κέντο). Το 1959 γεννιέται η κόρη του Νορίκα. Το 1960 συμμετέχει στο μεγάλο αντιαμερικανικό κίνημα που συνταράζει την Ιαπωνία ενώ συγχρόνως γνωρίζει τον Τένεσυ Ουίλιαμς και τον Ζαν Κοκτώ.
....Μια σειρά έργων του με σαφείς πολιτικές αιχμές δημοσιεύονται το 1961 και γίνονται αιτία αφενός να δικαστεί για δυσφήμιση ενός υπουργού και αφετέρου να κατηγoρηθεί από τη δεξιά ότι στρέφεται εναντίον του αυτοκράτορα. Το 1963 δημιουργείται ένα μικρό σκάνδαλο γύρω από το όνομά του μετά την έκδοση του βιβλίου Βασανιστήριο Ρόδων, που αποτελείται από ημίγυμνες φωτογραφίες του.
....Το 1965 εμφανίζεται ανάμεσα στους υποφήφιους για το Νόμπελ λογοτεχνίας, ενώ το '66 βραβεύεται από το Υπουργείο Παιδείας για το θεατρικό έργο του Η Μαρκησία ντε Σαντ. Τον ίδιο χρόνο η ταινία του «Πατριωτισμός», στην οποία και πρωταγωνιστεί, παίρνει βραβείο σε διεθνές κινηματογραφικό φεστιβάλ. Ενώ συνεχίζει τα μαθήματα Κέντο στο αυτοκρατορικό ανάκτορο, ολοκληρώνει το Ανοιξιάτικο Χιόνι, μυθιστόρημα που θα αποτελέσει το πρώτο μέρος της τετραλογίας Η Θάλασσα της Γονιμότητας.
....Το 1967 υπογράφει πλάι στον Καβαμπάτα διαμαρτυρία κατά της Πολιτιστικής Επανάστασης του Mάo. Τελειώνει το δεύτερο μέρος της τετραλογίας, Άλογα σε Φυγή. Τον ίδιο καιρό η Εταιρεία Λογοτεχνών τον ανακηρύσσει πρόεδρό της. Aρxίζει να συμμετέχει μόνος ή με φίλους του σε ασκήσεις των Δυνάμεων Αυτοάμυνας, και το 1968 φτιάχνει με μια ομάδα φοιτητών την παραστρατιωτική οργάνωση Τάντε νο Κάι (Εταιρεία της Ασπίδας). Λίγο αργότερα η οργάνωσή του αναγνωρίζεται επίσημα. Τον ίδιο χρόνο εκδίδεται Ο Ναός της Αυγής, τρίτο μέρος της τετραλογίας, ενώ ο ίδιος συμμετέχει σε διάσκεψη της Unesco για την ιαπωνική τέχνη. Δημοσιεύει το θεατpικό έργο του Ο Φίλος μου ο Χίτλερ και ανεβάζει το χορόδραμα Μιράντα. Το Νόμπελ απονέμεται τελικά στον Καβαμπάτα.
....Τον Αύγουστο του 1970 αρxίζει να γράφει το τελευταίο κεφάλαιο του Έκπτωτου Αγγέλου, τέταρτου και τελευταίου μέρους της Θάλασσας της Γονιμότητας. Τον Νοέμβριο, με τη βoήθεια της γυναίκας του, εκδίδει τη βιβλιογραφία του έργου του, ενώ μια έκθεση με φωτογραφίες από τη ζωή του συγκεντρώνει 100.000 θεατές. Το μεσημέρι της 25ης Νοεμβρίου, αφού έχει καταλάβει με συντρόφους του το γραφείο του Υπουργού Eθνικής Άμυνας και έχει εκφωνήσει ένα λόγο μπροστά στους συγκεντρωμένους στρατιώτες, αυτοκτονεί με το παραδοσιακό τυπικό του σεπούκου, διαμαρτυρόμενος για τον εθνικό εκφυλισμό της Ιαπωνίας. Το έκπληκτο ερωτηματικό που προκαλεί αυτή η τελευταία του πράξη στην ιαπωνική κοινή γνώμη, σύντομα δίνει τη θέση του σε μια αδιόρατη αμηχανία, που ως και σήμερα ακoλoυθεί κάθε αναφορά στο όνομά του.
....Ο Γιουκίο Μισίμα αποτελεί μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα όχι μόνο για όσους δυτικούς έτυχε να γνωρίσουν τη ζωή και το έργο του, μα και για τους ίδιους τους Ιάπωνες. Ένας παράξενος διανοούμενος τόσο αντιφατικός, ώστε να παpoυσιάζεται από τη μια φανατικός υποστηρικτής της ιαπωνικής παράδοσης και από την άλλη κομψευόμενος θαυμαστής της γαλλικής διακόσμησης, λάτρης του αυτοκράτορα, που όμως γοητεύεται ταυτόχρονα από τον Zωρζ Μπατάιγ και τον Ραϊμόν Ραντιγκέ. Ο αυτόχειρας συγγραφέας γίνεται σχεδόν αμέσως δεκτός στο χώρο της δυτικής αμφισβήτησης ως ένας από τους «καταραμένους», και αυτό βέβαια όχι χωρίς τον απαραίτητο εξωτικό ρομαντισμό. Ταυτόχρονα, σε έναν τελείως διαφορετικό χώρο, εκείνο των φασιστικών οργανώσεων, ο Μισίμα γίνεται αληθινό ίνδαλμα, πρότυπο ανδρείας, τόλμης και πίστης στα εθνικά ιδανικά. [...] Ο Μισίμα ωριμάζει σε μια περίοδο κατά την οποία η Ιαπωνία κάνει το μεγάλο άνοιγμα στον «κόσμο των βαρβάρων», μόλις λίγα χρόνια αφότου της έχει επιβληθεί ένα «αμερικανικό» σύνταγμα και η ελαχιστοποίηση του στρατού της, που αυτόματα την τoπoθετεί κάτω από την ψυχροπολεμική ομπρέλα των ΗΠΑ. Την ίδια αυτή περίοδο η ιαπωνική οικονομία δυτικοποιείται πλέον σε όλη της την έκταση, για να μπει αποτελεσματικά στο χώρο του διεθνoπoιημένoυ καπιταλισμού, ενώ η απαραίτητη για το λόγο αυτό πολιτική ενδυμασία -κοινοβούλιο, κόμματα, δυτικές πολιτικές θεωρίες- έχει ήδη φoρεθεί πάνω σε ένα σώμα που διατηρεί τις δικές του παραδοσιακές αισθήσεις. -
Γιώργος Σ. Βλάχος



Φωτογραφίες: britannica.com, photography.mojado.com
Πίνακας: wikimedia.org
Εξώφυλλα βιβλίων: newsfromnowhere.org.uk, lemoni.gr,
protoporia.gr
Γιουκίο Μισίμα

4 Comments:

Anonymous Ανώνυμος :

Αψογη ανάρτηση όπως πάντα...Χαιρετώ σας
Φλήναφος

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 27, 2008 12:38:00 π.μ.  
Blogger Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. :

Tι να πρωτοπείς γι αυτή την προσωπικότητα!

Χαιρετώ σε με τη σειρά μου, και δεν ξεχνώ τον Τσάτουιν. Τον είχα προγραμματίσει για μετά τον Βέγκα, και ο Βέγκα θα είναι η μεθεπόμενη ανάρτηση.

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 29, 2008 8:17:00 π.μ.  
Blogger artois :

Να βάλετε και Καββαδία. Με τη Μαρίζα Ωχ να τραγουδά το σκοπό του Μινεκάπε και κιτάρες σπανιόλικες να ολολύζουν. Σας λατρεύω.

Κυριακή, Δεκεμβρίου 28, 2008 1:07:00 π.μ.  
Blogger Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. :

Μαϊμού-artois, όταν δεν γράφεις κακά λόγια, δεν σε διαγράφω.

Και τη φοινικιά που ζωντανή θρηνεί στο Παραμέ θα παίξουμε. Αλλά για κείνο το ψιλοπροβληματάκι που έχεις, να τρως την ώρα σου κατασκευάζοντας ψευτομπλογκς, ρώτησες κάποιον που ξέρει να ιστορά καλύτερα από σε;

Τρίτη, Δεκεμβρίου 30, 2008 1:23:00 π.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home