38 ~ Νατσούκι Ικεζάουα: Koυαρτέτο σε σολ ...Κέρκυρα
«Λένε ότι ένα βιβλίο μπορεί ν αλλάξει τη ζωή κάποιου, και στην περίπτωσή μου ήταν το "Αλεξανδρινό κουαρτέτο" του Λόρενς Ντάρελ [βλ. καταχώρηση νο. 10], που διάβασα στα 15 μου. Αργότερα βρήκα εξίσου αποκαλυπτικό ένα βιβλίο του αδελφού του Τζέραλντ που μιλούσε για την εμπειρία τους στην Κέρκυρα. Άρχισα να το μεταφράζω και όταν τελείωσα ένιωσα την επιθυμία να βρεθώ κι εγώ στην Κέρκυρα. Έτσι, πήγα το 1974 στο νησί και η αλήθεια είναι ότι δεν βρήκα μεγάλες διαφορές από τις περιγραφές του Ντάρελ.»
________________Κέρκυρα________________
Την επόμενη χρονιά αποφάσισα να έρθω και να μείνω στην Αθήνα. Συνάντησα ανθρώπους χαμογελαστούς, το φαγητό ήταν καλό. Τεμπέλιαζα, τριγυρνούσα. Εζησα τρία πραγματικά ευτυχισμένα χρόνια. Η πρώτη μου κόρη γεννήθηκε εδώ, είναι Αθηναία. Οταν πήρε το Νόμπελ ο Ελύτης, πολλά ιαπωνικά περιοδικά μού ζήτησαν να τον συστήσω στους συμπατριώτες μου και έτσι μου αποκαλύφθηκε η ελληνική ποίηση. Και οι άνθρωποι όμως μου έδωσαν πολλά, γιατί εμείς οι Γιαπωνέζοι είμαστε καλοί στο να ακούμε, αντιθέτως με τους Ελληνες που συζητούν μεγαλόφωνα, φωνάζουν, διαφωνούν».
«Όχι, απόλαυσα την εμπειρία γιατί ήταν πρωτόγνωρη. Στην Ιαπωνία κυριαρχεί η συνεργασία από το σχολείο μέχρι το γραφείο. "Ενωμένοι ή θάνατος" είναι το σλόγκαν. Αντιθέτως στο Παρίσι ή στην Αθήνα πιστεύουν ότι "Ενότητα ίσον θάνατος". Ο ανταγωνισμός ήταν ένα πολύ καλό μάθημα για μένα. Κατάλαβα τις διαφορές και απελευθερώθηκα από την ιαπωνική νοοτροπία».
- Όλα καλά μου τα λέτε, δεν υπήρχε κάτι που σας ενόχλησε;
«Μόνο η μουσική στο δρόμο μού φάνηκε θορυβώδης, αλλά όταν πήγαινα στην εκκλησία άκουγα ωραίους ύμνους όπως το "Κύριε ελέησον". Τότε ήταν και της μόδας ένα τραγούδι "Ασε με να φύγω σε παρακαλώ" (σ.σ.: το τραγουδάει χαμηλόφωνα) από μια τραγουδίστρια, την Αλέκα Κανελίδου».
_____________________Xoκάιντο_____________________
«Καταλάβαμε ότι η ανάπτυξη δεν φέρνει μόνο ευτυχία αλλά και την παγίδα της κατανάλωσης. Και καθώς έχουμε την τάση για ομοιογένεια, προσπαθούμε ο ένας να μοιάσει στον άλλον, από τη μάρκα των ρούχων που θα φορέσουμε μέχρι το χρώμα που θα βάψουμε τα σπίτια μας. Ξέρετε ότι μέχρι και πόρνες γίνονται τα κορίτσια του γυμνασίου για να αγοράσουν τη Λουί Βιτόν της μόδας; Δεν το κάνουν για να ζήσουν, αλλά για να ζήσουν πολυτελώς. Το χάσμα των γενεών γίνεται όλο και πιο βαθύ, οι νέοι έχουν τη δική τους ηθική την οποία αδυνατούν να κατανοήσουν οι γονείς τους, οι οποίοι πιστεύουν στην αληθινή, σταθερή αγάπη. Αποδεικνύεται, λοιπόν, πως χάνουμε την ταυτότητά μας».
- Έχετε πει πως με την πατρίδα σας έχετε μια σχέση αγάπης και μίσους.
«Μερικές φορές είμαι πολύ πατριώτης, και αυτό δεν το ανέχονται πολλοί. Κι από την άλλη, όταν γράφω για τον υπόλοιπο κόσμο νομίζουν ότι τους γυρίζω την πλάτη».
Τα αποσπάσματα της συνέντευξης είναι από το "& 7" της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας, τ.118 15 Φεβρουαρίου 2004.
Φωτογραφίες: www.voyager.co.jp, www.pbase.com/jerryfung
Εξώφυλλα βιβλίων: www.bookreporter.com
0 Comments:
Δημοσίευση σχολίου
<< Home