____________ ____________ ταξιδεύοντας: Δεκεμβρίου 2010

ταξιδεύοντας

Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

105 ~ Αρτούρο Γκραφ: Η χώρα που γεννήθηκε



Arturo Grαf (1848–1913)
"Τη χώρα που γεννήθηκα τη λένε Αθήνα."



Η χώρα που γεννήθηκα
(Ι)

Με γέννησε μια χώρα στην Ανατολή,
Μ' ένα μαρμαροβούνι γειτονεύει,
το ζαφειρένιο Αιγαίο το ξαγναντεύει
τετράπλατο απλωμένο να φεγγοβολή.

Ήλιος και αέρας τη μεθάνε' σιωπηλή
τ' αρχαίο, το θείο της όνειρο λατρεύει,
στα λιόδεντρά της νοιώθει να σαλεύη
και μέσ' στα ρόδα της η ερμιά της ζωντανή.

Η χώρα που γεννήθηκα πιο ευτυχισμένα
γνώρισε χρόνια, αυλάκωσε νικήτρα
τη θάλασσα, κατοίκησε με τα παιδιά της,

Του κόσμου δέσποινα, ακρογιάλια μακρυσμένα.
Η χώρα που το φως πρωτόειδα, είναι γεννήτρα
σοφών, ποιητών, ηρώων. Αθήνα τ' όνομά της.

μετάφραση: Κωστής Παλαμάς
από την
Ανθολογία της Ευρωπαϊκής και Αμερικανικής ποιήσεως
εκδ. Παρουσία, 1999



(φωτ: flickr.com, από Αth76)

(Αθήνα)

ΙΙ
Το γλυκό σπίτι, που άνοιξα τα μάτια
πρώτη φορά στο φως, ήταν χτισμένο
στον ιερό βράχο, προς τα ουράνια πλάτια
τον Παρθενώνα έβλεπε σηκωμένο.

Φραγμένο με μαρμάρινα κομμάτια
ήταν εκεί περιβόλι ανθισμένο
και τα βαρίσκιωτα έρμα μονοπάτια
τα εστόλιζε κυπαρίσσι θλιμμένο.

Εκεί αρχαίος σαρκοφάγος σκαλισμένος
ήτανε δροσερό νερό γεμάτος
κ' επετούσαν να πιουν τα χελιδόνια.

Στη μυστική γαλήνη μυρωδάτος
ο αέρας έπνεε λιγοθυμισμένος
κι' ασάλεφτα έμεναν τα δεντροκλώνια.

ΙΙΙ
Γλυκά ξενύχτια σε βαθιά γαλήνη...
κ' οι ώρες τόσο σιγαλές περνούσαν.
Ψηλά τ' αστέρια τέτοιο φως σκορπούσαν
που ο Αττικός ουρανός μονάχα χύνει!

Ασπρόμαλλες γριές χαρά κι οδύνη
αναθυμούνταν κ' εμοιρολογούσαν,
Μιλούσαν για στοιχειά κ' ετραγουδούσαν,
για μάγια με φωνή που τρεμοσβήνει.

Κ' εκεί ο γέρο-Δημήτρης, παληκάρι
που είχε στο μελαψό το μέτωπό του
βαθιά πληγή από τούρκικο χατζάρι,

μας έλεγε τι έκαμε στον καιρό του
στο Μεσολόγγι... ως που ο Σταβρός μια μέρα
το Μισοφέγγαρο να διώξει πέρα!

μετάφραση: Μαρίνος Σιγούρος
από την
Νέα Εστία, τχ. 1379
Χριστούγεννα 1984


__ __ __ __

Ο ποιητής Αρτούρο Γκραφ, γεννήθηκε στην Αθήνα από γερμανό πατέρα και ιταλίδα μητέρα, και σε ηλικία τριών ετών η οικογένειά του μετακόμισε αρχικά στην Τεργέστη και λίγο αργότερα, μετά τον θάνατο του πατέρα του, στην Βραΐλα. Σε ηλικία δεκαπέντε ετών επέστρεψε στην Ιταλία όπου και ολοκλήρωσε τις βασικές και ανώτερες σπουδές του. Εργάσθηκε, ως καθηγητής ιταλικής λογοτεχνίας και φιλολογίας, στα Πανεπιστήμια Ρώμης και Τορίνου. Το σύντομο βιογραφικό και εργογραφικό σημείωμα που ακολουθεί είναι από τον ιστότοπο ygeiaonline.gr:

Ιταλός ποιητής και κριτικός λογοτεχνίας. Από το 1882 υπήρξε καθηγητής στην έδρα της ιταλικής φιλολογίας στο πανεπιστήμιο του Τορίνο. Το 1883, μαζί με τους Ρενιέ και Νοβάτι, ίδρυσε το Ιστορικό ημερολόγιο της ιταλικής φιλολογίας. Δημοσίευσε τις συλλογές ποιημάτων Μέδουσα (Medusa, 1880), Μετά το ηλιοβασίλεμα (Dopo il tramonto, 1893), Οι Δαναΐδες (1897), Μοργκάνα (1901), Δραματικά ποιήματα (1905) και Ρίμες του δάσους (1906). Τα ποιήματά του, ένα κράμα συμβολισμού και ύστερου ρομαντισμού με στοιχεία πεσιμισμού και πνευματισμού, είναι διαποτισμένα με ένα έντονο αίσθημα πνευματικής κρίσης και θανάτου. Ο Γ. έγραψε επίσης το μυθιστόρημα Τα λύτρα (1901), που αντιπροσωπεύει το πέρασμά του από τον θετικισμό στην πνευματοκρατία, και έναν μεγάλο αριθμό έργων φιλολογικής κριτικής, όπου οι ρομαντικές προθέσεις συμπλέκονται με τον θετικισμό της ιστορικής μεθόδου. Τα σπουδαιότερα από αυτά είναι: Δραματικές σπουδές (1878), Προμηθέας της ποίησης (1888), Μύθοι, παραδόσεις και προλήψεις του Μεσαίωνα (1892-93), καθώς και τα δοκίμια Φόσκολο, Μαζόνι και Λεοπάρντι (1898).

- φωτογραφία: aforismario.it

Ετικέτες , ,