17 ~ Τζέιμς Γκράουερχολτς: στα ίχνη του Μπάρροουζ
James Grauerholz (1948)
Ο κληρονόμος
.
O Τζέιμς Γκράουερχολτς, εκδότης, συγγραφέας, μουσικός και διαχειριστής των πνευματικών δικαιωμάτων του Μπάρροουζ [βλ.16], ακολουθώντας τα ίχνη του συγγραφέα, φθάνει και στην Ελλάδα. Δίνει συνέντευξη στη Λουίζα Αρκουμανέα, που δημοσιεύεται στο Βήμα της 26ης Ιουνίου του 2000.
.
"Το ραντεβού με τον Τζέιμς Γκράουερχολτς δόθηκε σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας, κοντά στην πλατεία Μαβίλη. Η εμφάνισή του ομολογώ με ξάφνιασε. Περίμενα ίσως έναν τύπο πιο σκοτεινό, πιο εκκεντρικό, πιο «μπαροουζικό» τέλος πάντων. Αυτός όμως ήταν μάλλον το αντίθετο: γύρω στα 45, πανύψηλος, λίγο άγαρμπος, με ξανθά μαλλιά..."
.
J.G.: «Γράφω μια βιογραφία του Μπάροουζ. Τον γνώρισα όταν ήμουν 21 χρόνων. Ημασταν μαζί ως το τέλος της ζωής του και τώρα η κληρονομιά του είναι ευθύνη μου. Ολοι έχουν κάποια αποστολή, και αυτή είναι η δική μου. Και δεν θέλω να βασιστώ μόνο στις μνήμες μου, αλλά θέλω να κάνω εκτεταμένη έρευνα από τα πρώτα χρόνια ως τα τελευταία. Το ταξίδι μου με τον Πίτερ είναι μια αναπαραγωγή του ταξιδιού που έκανε ο Μπάροουζ μαζί με έναν φίλο του στην Ευρώπη, όταν αποφοίτησε από το Χάρβαρντ το 1936. Ο Πίτερ και εγώ ακολουθήσαμε την ίδια ακριβώς διαδρομή: Βοστώνη - Παρίσι - Ντουμπρόβνικ - Βιέννη - Πράγα - Αλβανία - Αθήνα.
.
James Grauerholz: Last Words
.
Έχοντας μόλις τελειώσει το κολέγιο, φαν των μπίτνικς, έγραφα γράμματα στον Γκίνσμπεργκ [βλ.18] και στον Μπάροουζ στα οποία λάμβανα απαντήσεις. Το '74 ξεκινάω για τη Νέα Υόρκη για να παίξω με ένα συγκρότημα που διαλύθηκε προτού καλά καλά φτάσω εκεί και συναντάω τον Γκίνσμπεργκ, που μου λέει: "Κοίτα, ξέρω ότι βασικά σε ενδιαφέρει ο Μπάροουζ. Είσαι πολύ τυχερός, είναι εδώ στη Νέα Υόρκη. Πάρε το τηλέφωνό του, περιμένει να του τηλεφωνήσεις".
.
- Είχατε άγχος;
.
.
- Είχατε άγχος;
.
- Ναι, λίγο. Ημουν όμως μόνο 21 χρόνων και όλος ο κόσμος ήταν στα πόδια μου. Και επιπλέον, χωρίς να θέλω να ακουστώ υπερφίαλος, με το που βρεθήκαμε μαζί ήταν όλα πολύ φυσικά, σαν να τον ήξερα ήδη...
.
.
Λίγο μετά τη δημοσίευση του "Γυμνού γεύματος" τον Οκτώβριο του '59, δεν θυμάμαι ακριβώς εμφανίστηκε ένα μεγάλο άρθρο στο περιοδικό "Life" με τίτλο "Η μόνη διαθέσιμη επανάσταση" με φωτογραφίες των Μπάροουζ, Γκίνσμπεργκ, Κέρουακ, Κόρσο καθώς και μια εξωφρενική, σκηνοθετημένη φωτογραφία με "τόξα" προς όλα τα χαρακτηριστικά "σύμβολα" των μπίτνικς: εδώ είναι ο μπερές, εδώ η κιθάρα, εδώ η μαριχουάνα, εδώ οι πίνακες αφηρημένης ζωγραφικής, εδώ οι τζαζ δίσκοι κ.ο.κ. Ηταν φυσικά ένα έντονα αρνητικό άρθρο τι να περιμένει κανείς από το "Life"; Τους αντιμετώπιζε ως αμόρφωτους, βρώμικους τύπους, "επαναστάτες χωρίς αιτία", μιμητές του Μπράντο. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που ο Τύπος ασχολήθηκε μαζί τους. Ο όρος "μπίτνικ" επινοήθηκε από έναν αρθρογράφο, τον Χερμπ Κάιν, που χρησιμοποίησε τη ρωσική κατάληξη "-νικ", όπως "σπούτνικ". Η λέξη "μπιτ" έχει ερμηνευθεί με διάφορους τρόπους. Από την αρχή πάντως πήρε μια αρνητική, υποτιμητική σημασία, έτσι όπως παρουσιαζόταν από τον Τύπο. Στο πεδίο της σοβαρής διανόησης δέχθηκε πολύ πιο ξεκάθαρες επιθέσεις: τα σχόλια των διανοουμένων της εποχής ήταν ως επί το πλείστον τρομερά αρνητικά. Οι μπίτνικς χαρακτηρίστηκαν ψυχοπαθείς, ενάντια σε όλους τους κανόνες της κοινωνίας.
.
Την ίδια στιγμή που οι συντάκτες του "Life" ήθελαν να γράψουν ένα κοροϊδευτικό, υποτιμητικό άρθρο για να ικανοποιήσουν τους μικροαστούς αναγνώστες τους, κάποιοι άλλοι άνθρωποι έβρισκαν τους μπίτνικς πολύ ενδιαφέροντες και όλο και περισσότερος κόσμος άρχισε να προσεγγίζει τη δουλειά τους αλλά και τις πηγές τους. ... οι μπήτνικς είναι κληρονόμοι μιας μακράς, εναλλακτικής, αντεργκράουντ και μποέμ παράδοσης που πάει τουλάχιστον 200 χρόνια πίσω. - J.G
.
.
J.G: «Σκόπευα να πάω στις Σπέτσες, το νησί που επισκέφθηκε ο Μπάροουζ τη δεύτερη φορά που ήρθε στην Ελλάδα... Την επόμενη φορά που θα έρθω στην Ελλάδα σχεδιάζω να πάω και εγώ».
Σπέτσες